Podsumowanko :D

Moi drodzy.

Święta, święta i po świętach, zastanawiające jest to z jakim entuzjazmem czekamy na te święta a kiedy już nadejdą marzymy by wszystko wróciło do normy bo to ciągłe usztywnienie zaczyna dawać ostro w kość. Święta to okres gwałtownego wzrostu wagi. Tak, tak, tak wiem coś o tym ale zadbałem przed świętami żeby nie było katastrofy. Niestety mimo zdwojonego wysiłku katastrofa jest a mnie spokojnie nazywać można katamaranem. Ale jak to mawiają należy dążyć do doskonałości, a wszyscy się zgodzą że doskonałą figurą jest kula więc zbliżam się do ideału w zastraszającym tempie. Znaczy umówmy się pędzę świńskim truchtem, bo nazwanie mnie Usainem Boltem byłoby sporym nadużyciem.


W związku z tym że do sylwestra parę dni czas na filozoficzne podsumowania - oto moje:

1) Rok zaliczam do udanych. Wiele wzlotów i upadków ale w końcowym rozrachunku na plus. Teoretycznie powinienem wpisać się w panujący w narodzie nastrój pesymistyczno–malkontencki (Tak, czuję się obywatelem tego piekiełka. Tak, klnę że to grajdoł i zaścianek. Tak moja ojczyzna wymaga wielu zmian – No ale cóż ja na to poradzę.) A więc rok ciężki, pracowity (wbrew pozorom) i długi...

2) Podziękowania (nieodłączny element każdego podsumowania – chciałbym podziękować tym kilku wspaniałym osobom które uczyniły z tych przeciętnych wydawało by się dni kolorowe i magiczne, tudzież sprawiły że mogłem hasać po tęczy jak rasowy konik Ponny a nie zwykły kuc cyrkowy)

• Diabłu – żeby cały następny rok był taki jak koniec tego.
• Rodzicielce – Kocham swoją Mamę, uważam że jest cudowna.
• Adzie, Agnieszce, Ewelinie i Łukaszowi – czasami są to jedyne osoby które ogarniają mnie i moje problemy natury emocjonalnej :) Kocham Was i Wy doskonale o tym wiecie :D – Żeby nie było tak wesoło macie swoje odpały które czasem ciężko mi znieść ale się staram.
• Osoby które uwielbiam ale mam ochotę czasami zamordować :) Wam też dziękuje urozmaicacie moje nudne życie [Mikas, Baron, Ginger, Sunny, i inni...]

3) Którędy na Giewont.... Czyli moje cudowne obietnice na nadchodzący jakże zacny rok 2012.

Przyrzekłem sobie że nigdy ale to nigdy nie złożę takowych obietnic bo okazuje się że biorę sobie za punkt honoru złamać je w jak najkrótszym czasie. NO ale jak to bywa z moimi przyrzeczeniami łamię je:

• Nie spinać się pierdołami (yeah, to jest dopiero problem – jak twierdzi Ada jestem Drama Queen i chyba muszę się z Nią zgodzić że lubię to.)
• Serdecznie mieć w poważaniu wszelkie przejawy hipokryzji, dwulicowości i tym podobnych tworów które działają na mnie jak płachta na byka)
• Być miłym dla Pana Wróbla. I tu niestety przyznam się że już szykuje jakiś twórczy wyskok :P urwanie lusterka przestało mnie bawić czas dorosnąć i pomyśleć nad czymś mega spektakularnym – spokojnie jestem niegroźny Bogusław przeżyje (miejmy taką nadzieję)

4) Drodzy Moi to chyba tyle jeśli chodzi o moje podsumowanie, ja wiem że mogłem się wysilić i napisać coś, co zaparło by dech w piersi czy też skłoniło Was do refleksji. Niestety (ale starłem się – uwierzcie mi) nie wyszło. Bywa. Należy się z tym pogodzić. Czego Wam i sobie życzę. 

słodyczy mi się chce <3

p i s a n i n a

Dużo czekolady upłynęło od mojego ostatniego wpisu, wiele się działo, teraz powracam (mam przynajmniej taką nadzieję - się okaże na jak długo). Systematyzuje się bo sztorm w mojej głowie jest nie do opisania.

1) Natłok zajęć, bawię się przednie (tak to sarkazm). Pomiędzy spokojną egzystencją a moim życiem jest taka różnica jak między Teodorykiem, wysłuchującym podczas uczty panegirycznych utworów poetyckich na swą cześć, i Alboinem, pijącym z czaszki zabitego wroga i zmuszającym do uczestniczenia w tym jego córkę, a swoją brankę. Czujecie to moi drodzy?

2) Zaliczyłem Wodzowe koło - czekam na gratulacje :)

3) Od pewnego czasu jestem zafascynowany pewnym zjawiskiem, tak tak fascynuje mnie Lejdi Gaga (ja wiem że to poniżej moich muzycznych możliwości ale cóż mogę począć, oczywiście dalej wielbię Jaques'a Brel'a, John'a  Coltrane'a Peggy Lee no ale Pani Gaga mnie oczarowała [widzieliście Lady is a tramp?]

4) La puerta de la terraza abierta. Salgo descalzo. Azulejos estan calidos. Es agradable andar. Puesta del sol. Bajo la escalera. Concreto frio. Vengo descalzo a la yerba.

by: http://www.floverful.blogspot.com/

5) 

~ doskonała parafraza 

Co zabawne, posługiwanie się obrazkami staje się dla mnie prostsze niż pisanie. Niestety XXI wiek zabija szare komórki boleje nad tym ale nie jestem jak James Dean by się buntować na każdym kroku i dałem się porwać fali.

Niczym kot nieogarnaijący swej kuwety.

Dzisiejszy wpis, dedykowany jest osobą które muszą ale nie chcą (przepraszam za tak infantylną parafrazę słów naszego byłego prezydenta - ale na więcej mnie nie stać). Czy zdarza Wam się mieć tak wielkiego lenia że K2 przy nim to pagórek? Pytanie retorycznie nie musicie odpowiadać.

Zaczynam dochodzić do wniosku że jestem słaby. Nie w sensie fizyczny (znaczy też ale nie o to mi chodzi) ale psychicznym. Nie mam nawet siły się denerwować, a powinienem, ale nie, nie chce mi się.
Byłem ostatnio świadkiem niecodziennej sytuacji. Jako że jestem studentem zdarza mi się wypożyczać książki z bibliotek (diabelski przybytek Instytutu historycznego mam na myśli. Tam diabeł nie tylko mówi dobranoc ale urządził sobie siedzibę i otworzył oddział ZUS-u) Otóż jest godzina 13:50, z szczerym słowiańskim uśmiechem na ustach podchodzę do Pana bibliotekarza (jednak wolę Panie bibliotekarki) z intencją wypożyczenia książki którą dzień wcześniej zamówiłem (internetowo i zgodnie ze wszystkimi wymogami - których jest kuriozalna ilość). A tu psikus (czułem się jak dziecko które czekając na mikołaja zobaczyło swojego ojca jak zakłada sztuczny brzuch). Cytuję: Rzeczoną książkę odebrać można po godzinie 14. Spoglądam na zegarek 13:52. Czy to nie jest dziwne? Szatan powinien zmienić te swoje 666 na 14:00. 
No nic 8 minut mnie nie zbawi, ale wrodzona życzliwość nie pozwala mi nie skomentować tego. Na odchodne rzucam - Witamy w piekle...
Wracam po paru minutach...14:01, żeby nie było że się pospieszyłem. I widzę Pana bibliotekarza który spogląda na mnie jak na kretyna, wznosi oczy go góry (jest to dowód na to że diabeł jest religijny) i żółwim krokiem niczym Matuzalem idzie w regały szukać książki.

Czy ja za dużo wymagam czy po prostu jestem pechowy?

Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat, ja wysiadam Na pierwszej stacji, teraz, tu! 

Stacja 1. Biblioteka


Już na koniec uskutecznię prywatę :) dziękuję z całego mojego radziowo-stasiowego serduszka tym paru osobom dzięki którym chce mi się jeszcze - Tak więc Dziękuje Wam.

Daltonizm zmorą dzisiejszych czasów.

Homofobia idzie w parze z Daltonizmem. Mam dowody na tak śmiałą teorię.

Otóż pewnego jesiennego dnia (akuratni się tak złożyło że był to dzień w którym środowiska LGTB maszerowały nawołując o równość) 4 znajomych spotkało się na Wrocławskiej wyspie słodowej.
1) Atrakcyjna dziewczyna o burzy brązowych włosów, dzierżąca niebieski balonik.
2) Chłopak nr 1. będący w uczuciowej relacji z w/w dziewczyną
3) Chłopak nr 2. łysy, niebieskie jeansy i czarny t-shirt
4) Chłopak nr 3. "miętowe" spodnie + zielona bluza + różowe okulary.

Beztroską paplaninę przerwał osobnik który chłopak nr 3. spokojnie nazwał homofobem, całkiem przypadkowo osobnik miał tatuaż na szyi, był ogolony na łyso i używał słowa "kurwa" jako przerywnik co 2 słowa. Zabieg ten miał zapewne na celu zebranie myśli albo po prostu fascynowały go dwusylabowe słowa.

- Czy Wy kurwa byliście kurwa na tym kurwa marszu? (trzeba zwrócić tu uwagę na fascynującą konstrukcję tego zdania). Powiedział przyjaźnie nieznajomy na przywitanie - Bo macie kurwa balona.

-Nie - odparło dziewczę pogodnie - wymieniłam bańki na balon.

- A czemu Ty kurwa (patrząc na Chłopak nr 2.) patrzysz na mnie kurwa z miłością? - zapytał nieznajomy - Też jesteś kurwa "nie tego"?

- Nie - odparł Chłopak nr 2. Dało to sygnał do odejścia.

I tu przechodzimy do głównej myśli, otóż homofobia idzie w parze z Daltonizmem. Wydaje mi się że badacze amerykańcy powinni zając się tym zagadnieniem, bo temat może przynieść Nobla :) Jest jeszcze inne wytłumaczenie, Pan Nieznajomy po prostu obawiał się o swoje okulary gdy maszerował w tłumie sobie podobnych i dlatego ich nie wziął. I tu mój apel. NOŚCIE okulary. One są sexy :)

Wszelkie podobieństwo do osób i zdarzeń jest zamierzone.

Ale po co?

Ale po co?
zauważyłem że ostatni jest to najczęściej zadawane przeze mnie pytanie. Proste, nieskomplikowane a wyraża szeroką gamę uczuć.

Natrafiłem parę dni temu na pewien artykuł którego konkluzja brzmiała mniej więcej tak:
Zdecydowanie najczęstszą przyczyną urazów głowy w komiksie o przygodach Asteriksa i Obeliksa jest napaść, która stanowi 98,8%, ciosy zadają głównie Galowie(90%), z czego grubo ponad połowa jest dziełem Asteriksa i jego przyjaciela Obeliksa. Dostaje się najczęściej Rzymianom(64%). 70,5% ofiar w momencie napaści ma na głowie hełm, który w 87,7% przypadków zostaje najczęściej utracony. W 83% atakujący działa pod wpływem magicznego napoju.

I tu rodzi się pytanie PO CO?
- Po co te badania?
- Po co tacy naukowcy?
- Po co mi to wiedzieć?
- Po co redaktor naczelny zatwierdził ten artykuł?

Zdziwiony, odłożyłem gazetkę do kosza na śmieci i złożyłem przyrzeczenie że nigdy więcej nie kupię focusa. A pytanie "Ale po co?" wytatuuje sobie na klacie jako swoisty bunt przeciwko głupocie.

W poszukiwaniu talentu...

Ludzie teoretycznie rodzą się z jakimś talentem. Jedni malują, inni śpiewają, haftują, stepują, myją okna na czas, grają na tamburynie itp. Talent niektórych da się definiować za pomocą tego czego z całą pewnością nie powinni robić.

Mój kolega spytał mnie pewnego słonecznego dnia czy moim zdaniem powinien zgłosić się do Mam Talent? Zaskoczyło mnie to pytanie do tego stopnia że zapytałem się, jakim talentem dysponuje? Jego odpowiedź zaskoczyła mnie jeszcze bardziej. Otóż stwierdził, że do programu ma zamiar zgłosić się żeby właśnie ten talent odkryć. Nie powiem, musiał nieźle się nagłowić nad takimi wnioskami. Niestety mój wrodzony pesymizm wziął górę, w sposób delikatny wyraziłem swego rodzaju powątpiewanie w sensowność tego planu. No bo jakby nie patrzeć, tam trzeba coś konkretnego pokazać. I odpowiedz której mi udzielił zaskoczyła mnie po raz trzeci (co obala twierdzenie Terencjusza że nic, co ludzkie, nie jest mi obce. ) W takim razie zaśpiewam, tańcząc taniec nowoczesny na akordeonie.

I w tym momencie odniosę się do początku. Niektóre osoby powinny śpiewać i tańczyć taniec nowoczesny na akordeonie a nie powinny myśleć :)

Nowa ikona domowej POP-kultury

Ten post będzie nawiązaniem do poprzedniego, niejaka kontynuacja, Właściwie powinienem stwierdzić że królowa jest jedna. I jestem nią Lady Jola (moja matka)

No ale to takie gadanie :P Obejrzałem koncert Lady Gagi z Sydney. I muszę przyznać że Stefa porządnie mnie zaskoczyła. Wszystko było zgrabnie pomyślane, Lady też miała ewidentnie pomysł na siebie i mimo iż nie jest to muzyka która do mnie przemawia (dobra 2 piosenki lubię) byłem całkiem zadowolony.


Ale dzięki mojej rodzicielce stwierdziłem że kobiety są strasznie zawistne :) A szczególnie moja kochana mamuśka.
Pierwsze pytanie jakie tej kobiecie (nobliwa pani po 50.) się nasunęło brzmiało tak:

- Co takiego ma ta Gaga czego ja nie mam?

i tu niestety, wiele nie zastanawiając się, odpowiedziałem zanim zdążyłem ugryźć się w język.

- Ona ma wcięcie w tali.

Jeśli wzrok potrafiłby zabijać, byłbym podwójnie martwy. Dobrze że nie udało mi się dokończyć, bo jako człowiek bezpośredni chciałem dodać jeszcze kilkanaście innych przykładów.

Rodzicielka uniosła się dumą, założyła złote leginsy, szpilki i stwierdziła że Lady Gaga to pikuś przy niej. Muszę przyznać jej rację - Rodzicielka wymiata

Królowa na tronie z puszek...

Właśnie udało mi się przesłuchać najnowsze notowanie Billboard Top 50. I dochodzę do wniosku że znane powiedzenie, "Królowa jest tylko jedna", jest błędne.

Pamiętam (o tak pamiętam!) te czasy, kiedy berło niepodzielnie dzierżyła Madonna. Później nastąpiła era księżniczki pop-u Brittney, która nie wiedzieć czemu abdykowała na rzecz alkoholu, narkotyków i łysiny. Ale każde używki kiedyś się nudzą i próbuje ostatnimi czasy odzyskać to co utraciła. Niestety w kolejce już ustawiły się inne panny mniej lub bardziej kreatywne i utalentowane. Ubiegające się o palmę pierwszeństwa ambitne Panie nie cofną się przed niczym. Suknia z mięska nie robi już takiego wrażenia, wielkie jajo, kosmita na czołgu, piersiowe fajerwerki, poród na scenie - to jest to co widownia chce oglądać. Co by nie mówić przemyślne to :)

I nie powiem mimo iż to nie mój typ, niektóre piosenki nie są złe.

Nieważne jak piszą ważne że piszą i nie przekręcają nazwiska, to chyba motto które wszystkie gwiazdy wzięły sobie szczerze do serduszek. Zastanawia mnie co będzie jak wszystkie pomysły się skończą (zakładam że kiedyś na pewno tak się stanie - i po cichu liczę że dożyję tego bo chciałbym zobaczyć zrozpaczoną Ke$he albo Rihanne) Może powrócą wtedy stylowe przemyślane i dopracowane pod każdym względem piosenki.

O Zgrozo! Panowie piosenkarze również tak postępują i mamy wysyp wylalanych panów tańczących, wijących się na rurze (a nawet bez niej) obsypanych brokatem, w piórach na różowym wężu morskim z lilią w pysku. Ja wiem histeryzuję, ale troszkę mnie to przeraża bo już niedługo żeby być na czasie (w sensie nadążać za modą) będę musiał wydepilować klatę i kupić sobie cekinowy pasek do pary z różowymi leginsami. :)

Czego sobie i Wam nie życzę.

O Wampirach

Dziś będzie o wampirach słów kilka :)

Znowu posłużę się cytatem z mojej ulubionej wikipedii:

"(...)Fantastyczna istota, żywiąca się ludzką krwią, prawie nieśmiertelna, o ludzkiej postaci i charakterystycznych wydłużonych kłach.(...)"

Obecnie wampir zatracił swój nobliwy, przerażający wizerunek. Nie wiem ile trzeba byłoby wypić, by pokusić się o porównanie Edwarda (Zmierzchowego Edzia) z Draculą (Vlad Palownik). A Vlad to umiał się zabawić :) Owy przydomek nie wziął się przecież od zamiłowania księcia do fachu cieśli.
I tak oto przełom XX i XXI wiek przyniósł nam  pewne uatrakcyjnienie wampiryzmu. A zaczęło się od Wywiadu z wampirem - odnoszę wrażenie że wszystkie Panie i co po niektórzy Panowie daliby się pogryźć przez Brada Pitt'a, Toma Cruise'a czy Antonio Banderas'a. Pamiętacie tą scenę w której Armand przesuwa palce nad zapaloną świeczką? - Magia. Później był David Boreanaz w serii o Buffy.

A teraz (o zgrozo!) mamy wysyp wycacanych wampirków - Zmierzch, TVD i najnowszy chyba cudaczny wytwór Postrach Nocy z Colinem Farrellem. Zero zezwierzęcenia (tego pierwotnego) za to pełny metroseksualizm. Nie twierdzę że to złe tylko jakoś takie nie-wampirze.

- Abstrahując od filmów - Podoba mi się genialne podejście A.Pilipiuka do wampiryzmu :) Polecam Wampira z M-3. -

Poranne przemyślenia

Pesymizm rządzi światem. Do takiego smutnego wniosku dochodzę po dzisiejszym poranku.

Obudziłem się średnio zadowolony (bywa tak od czasu do czasu). Jednakże spacer z psami przy tak orzeźwiającej pogodzie połączony z kubkiem świeżej kawy i widokiem ślicznych zielonych jabłek na stole przywrócił mi momentalnie dobry humor. Z szczerym słowiańskim uśmiechem na twarzy wybrałem się do sklepu po jakieś śniadanie (swoje fanaberie spełniam sam). I się zaczęło:

W ciągu 3 minut spędzonych w sklepie dowiedziałem się że:

- Te cioty przegrały ( niewątpliwie chodziło o mecz Śląska z Widzewem)
- Te żydy wygrały ( również chodziło o mecz śląska z Widzewem)
- Bułki są zawsze stare (mi jednak smakują)
- W tym grajdole nic nie ma ( i tu nachodzą mnie wątpliwości jak rozumieć termin grajdół - na płaszczyźnie codziennej mogło chodzić o to że sklep ma słabe zaopatrzenie, ale już w rozumieniu szerszym mogło to oznaczać że Polska jest wybrakowanym krajem. Miałem ochotę zapytać Panią która wyraziła tak zaszyfrowaną opinię o co konkretnie jej chodziło, ale wolałem jej nie denerwować.)
- O ku*wa Jolka wpadła. - ja rozumiem że dziecko to wielki obowiązek ale przyrost naturalny to bardzo ważny element funkcjonowania społeczeństwo. Szczególnie w świetle kampanii jaką prowadzą politycy niemalże wszystkich partii straszą nas młodych że na nasze emerytury już nikt nie zapracuje. Widocznie ta Pani nie rozumie jaki dobry uczynek wyświadcza reszcie narodu.

Wizyta w sklepie trochę podminowała mój nastrój - ale przechodząc koło pięknych zielonych jabłek odzyskałem dobry humor po raz drugi ( jak nieistotna z pozoru rzecz może poprawić nastrój.)

Cios w plecy zadała mi Rodzicielka - uśmiechnięty, grzecznie zapytałem czy napije się ze mną kawy? odpowiedz powaliła mnie na kolana - I co się tak szczerzysz! Wiesz że mam nadciśnienie! Do grobu chcesz mnie wysłać!

Drodzy Państwo pesymizm to paskudna sprawa. Cieszmy się drobnymi rzeczami to takie fajne.

Odkrywcze porządki

Wakacje w pełni obiecałem sobie że zrobię totalny porządek na komputerze i wczoraj późno wieczorną porą przystąpiłem do tej żmudnej pracy. Na pierwszy rzut poszły foldery z muzyką. Swego czasu byłem bardzo skrupulatny i muzykę miałem ułożoną wg gatunków później wg artystów. Niestety z tego systemu obecnie zrezygnowałem i wrzuciłem wszystko do jednego folderu z napisem ulubione :). Na marginesie dodam że stałem się strasznie nieporządny i mam bardzo złe nawyki. Przy okazji tak gruntownych działań "odnalazłem" kilka bardzo ale to bardzo interesujących płyt o nich dziś napiszę:

1) Jazzkantine - Hell's Kitchen (2008) Płyta z coverami, ale to co panowie z nimi czynią przyprawia o dreszcze. Genialne brzmienie i godne polecenia zawsze.

2) Daniel Diges - Daniel Diges (2010) Hiszpański artysta, o charakterystycznym, melodyjnym i bardzo harmonijnym głosie. Jazzujący i swingujący w bardzo dobrym stylu.

3) Lura - Di Korpu Ku Alma (2004) następczyni Cezarii Evory o wspaniałym głosie. Wyjątkowy wyspiarski blues + język portugalski czego chcieć więcej - Płyta jest fenomenalna.

4) Flor-de-lis - Signo Solar (2009) Aż żałuję że nie ma takich płyt więcej. Piękne portugalskie ballady oraz wyśmienite taneczne kawałki :)

5) Alphabeat - Alphabeat (2007) Regenerujący koktajl muzyczny - cudo

6) Pete Yorn & Scarlett Johansson - Breakup (2009) Tak tak to aktorka, ale płyta jest niecodzienna. I to dobrze.

Tutaj koniec prywaty. Drodzy moi czytelnicy dzielcie się swoimi ulubionymi płytami - chętnie poszerzę swoje horyzonty.

Wstyd i moda

Nawiązując do poprzedniego postu poruszę dzisiaj temat tego czego się wstydzimy. Uwielbienie musicali bywa (nie wiedzieć czemu) wstydliwym tematem. Ale niekoniecznie o tym będzie.

Od pewnego czasu noszę się z zamiarem kupienia sobie kamizelki [musi spełniać dwa podstawowe warunki - ma być czarna i w moim rozmiarze, posiadam bowiem trochę (niewiele, ale jednak) godności i nie będę próbował wcisnąć się w ciuch za mały o 2 numery.

A więc w związku z tym że postawiłem sobie taki cel, postanowiłem przejść do jego realizacji. Głupi jestem, bo stwierdziłem że nie będzie to stanowić problemu. Wrocław to wielkie miasto, wiele sklepów, galerii handlowych to i kamizelek musi być wiele - ot prosta męska logika. Nic bardziej mylnego. Albo wszyscy faceci noszą czarne kamizelki albo takich nie produkują.
Za to miałem jedyną okazję przekonać się że do męskiej odzieży zaliczyć należy:

- różowe kamizelki
- kamizelki z cekinami
- dziergane kamizelki
- kamizelki z recyklingu tudzież materiałów biodegradowalnych

W tej ostatniej w trosce o matkę naturę pragnę być pochowany, Ale póki co noszenie wyżej wymienionych propozycji trochę mnie onieśmiela. Co tu dużo mówić czułbym się zawstydzony idąc ulicą w kamizelce z cekinów.

Moda męska obecnie wystawia osobników męskiego rodzaju na liczne próby. Dawniej było dużo prościej niebieskie jeansy, koszula i heja. A teraz? spodnie z podwiniętymi nogawkami kolor "orange walący po oczach" seledynowa koszula połączona z lila róż sweter w serek z rękawami 3/4 mokasyny i szaliczek satynowy tudzież apaszka z motywem ludycznym, najlepiej jeleń na rykowisku  krakowskimi koralami

To może hipokryzja bo sam zawsze mam kolorowe ubranie ale jest to dziełem przypadku a nie przemyślnej mody - po prostu zakładam to co mam wyprane, wyprasowane i jest wygodne, a że czasami się gryzie? No cóż moda nie zna ograniczeń, może właśnie powstał nowy trend w który akurat się wpisuje.

Przechodząc do meritum i właściwie kończąc wypowiedź: Moda sprawia ze czasami musimy się wstydzić tego jak wyglądami i tu pojawia się mój postulat. A chodźcie damy sobie spokój z modą zaczniemy kolekcjonować znaczki! 

Gust musicalowy

Podobno o gustach się nie dyskutuje. Ja jednak chciałbym dziś co nieco o moim guście napisać.
Zapytał mnie kiedyś mój serdeczny przyjaciel co lubię robić w zimowe wieczory kiedy dopada mnie nuda. Od razu przyszła mi do głowy myśl że zasadniczo nie nudzę się bo nigdy nie mam czasu w nadmiarze i właściwie to zawsze narzekam na jego brak. Lecz po chwili przyszła mi do głowy myśl że lubię musicale. Taką też odpowiedz mu dałem. O dziwo, przyjaciel się skrzywił i wygłosił osąd wybitnie mnie krzywdzący, brzmiał on mniej więcej tak: Ty jednak jesteś dziwny! (Ewidentnie dał mi do zrozumienia że musicale to zło i należy mierzyć w ambitniejsze kino- przynajmniej tak mi się zdawało, niestety bardzo szybko wyprowadził mnie z tego błędu). Obejrzyj nowego X-Man'a, to jest prawdziwe kino - dodał.

Dzięki tej sytuacji wiem skąd wziął się pogląd że lepiej nie dyskutować o gustach.

Trochę w tym wszystkim prawdy jest. Czasami człowiek potrzebuje nieskomplikowanej rozrywki, która nie będzie skłaniać do myślenia - tylko przeciwnie wyłączy myślenie na 2 godziny.

TOP 3 Musicali odmóżdżających (kolejność przypadkowa - nie jestem w stanie się zdecydować):

1) Chicago - najlepszy film 2002 roku, 6 Oscar'ów (13 nominacji) znakomita obsada. Jak mówi Mama Morton "(...) W tym mieście morderstwo to forma rozrywki(...)". Warty obejrzenia chociażby ze względu na fenomenalną Queen Latifah i Richarda Gere'a który stepuje.

2) Rocky Horror Picture Show - Kicz i perwersja :) czego chcieć więcej? Jeden aspekt jest niebezpieczny, po obejrzeniu z głowy wypaść nie może Sweet Transvestite, a nucenie tego w autobusie naraża na nieprzychylny wzrok współpasażerów - wiem z doświadczenia :)

3) Nine (9) - znowu znakomita obsada, z tym że tutaj brak scenariusza i człowiek musi skupić się na jakimś aspekcie który będzie dla nie ciekawy. Mnie zaciekawiły kobiety Guido i scena w której Penelope Cruz zjeżdża po poręczy (nic tego nie przebije.)

Wbrew powszechnej opinie Musicale to nie tylko kiepska i nieskomplikowana rozrywka. Trafiają się perełki [niestety jak to z klejnotami bywa- jest ich mało :( ] 
Rent, ze znakomitą w roli Mimi Marquez Rosario Dawson ( zadziwiające jest że chora na aids tancerka z klubu go-go ma więcej seksapilu niż baktryjska księżniczka uwodząca Colina Farrell'a - tak, tak to Ona grała w Aleksandrze.)
Hair, Deszczowa piosenka, Czarnoksiężnik z krainy Oz, Funny Girl [Don't rain on My Parade - Barbry i ciarki przechodzą po moim ciele]

kończąc wywód: Bardziej adekwatne było by powiedzenie: Z czyjegoś gustu nie należy się śmiać.
Czego sobie życzę :P

Czasem bywa niezręcznie...

Jako mistrz niezręcznych sytuacji wiele mam w tej kwestii do powiedzenia. Dochodzę do wniosku że sam je tworzę - doprowadzam do nich i właściwie to w nich egzystuje.

Niezręczna sytuacja rodzi się gdy ktoś wypowie na głos powszechnie znany fakt o którym się nie rozmawia. Tak zwana "tajemnica poliszynela" wyjdzie na jaw. I tu zrodziło się moje pierwsze pytanie kim był Poliszynel. Z otchłani niewiedzy w której się powoli zagłębiałem wyciągnęła mnie ciocia Wikipedia która w taki o to sposób mówi o Poliszynelu. Postać gbura którego  charakterystycznymi cechami były garb, komiczne zachowanie i głos. Jego maska z głębokimi zmarszczkami, haczykowatym nosem i złymi oczami symbolizuje jego naturę: jest nieludzki i egoistyczny. Tak wszelkie wątpliwości zostały rozwiane raz na zawsze (sarkazm w mało wyrafinowanej formie).

Maria Czubaszek, znakomita felietonistka stwierdziła że najbardziej niezręcznym pytaniem jakie może zadać mężczyzna kobiecie jest: czy jej zdaniem, jest lepszym kierowcą czy kochankiem? Nie samo pytanie jest niezręczne tylko odpowiedz kobiety. Bo cóż ta biedna istota może odpowiedzieć. Znajduje się w takiej samej kropce jak mężczyzna którego kobieta pyta się czy jest gruba.

Byłem zażenowany sytuacją która zaistniała po tym jak postanowiłem zostać światowej sławy magikiem. Musiałem udać się do sąsiada i poprosić by ten pomógł mi rozkuć łańcuch zamknięty kłódką.  Pech chciał że jedyny kluczyk do wielkiej zatrzaskowej kłódki zapodział się zaraz po tym jak ją użyłem.

Konkluzja: Jedynym sensownym wyjściem z niezręcznej sytuacji jest udanie wariata. Wariata nikt nie ruszy bo ludzie się go boją. A już tak na serio: zachowanie zdrowego dystansu bardzo pomaga.


Czego Wam i sobie życzę

Wady z którymi musimy żyć.

Każdy z nas ma wady, mniejsze czy większe ale je ma. Dzisiejszy post poświęcony będzie właśnie takim wadą :) Myślą przewodnią będą słowa W.Allena:

Achilles miał tylko piętę Achillesa. Ja mam całe ciało Achillesa.

1) Wady kobiece - typowo kobiecą wadą jest posiadanie torebki. Obiekt diaboliczny zawierający najróżniejsze zazwyczaj nieprzydatne do niczego przedmioty. Zauważyłem pewną właściwość czym mniejsza kobieta tym większa torebka. Pozwalam sobie od czasu do czasu być złośliwym i umilam sobie czas spędzony w urzędach taką niewinną zabawą. Otóż wybieram Panią która dysponuje największą torebką i grzecznie proszę ją o pożyczenie długopisu. Potem z nieukrywaną radością przez kilkanaście minut obserwuje jak miota się i niemalże nurkuje w swoim przenośnym dobytku w poszukiwaniu czegoś do pisania. Inną kobiecą wadą jest życzliwość, ta z rodzaju wymuszonych. Ot przyjaciółka mierząc spodnie o 2 numery za małe pyta się czy dobrze na niej leżą? I byłem świadkiem jak druga [życzliwa] mimo tego iż widzi że koleżanka nie może ich dopiąć z typowo słowiańskim uśmiechem na twarzy oznajmia jej że: wygląda szałowo a rzeczone spodnie optycznie ją wyszczuplają.

2) Wady męskie - Plotkarstwo. Drodzy panowie, założenie że tylko panie plotkują jest złe. Mężczyźni robią to częściej i są bardziej dosadni. Kobiety czasami mają trochę wstydu i nie mówią o wszystkim, panowie takiego wstydu nie odczuwają, wypuszczają plotki seriami jak karabin maszynowy. Faceci często śmieją się z kobiet że spędzają dużo czasu w łazience malując się. Okej jest to prawda, ale do cholery ile czasu my spędzamy przed lustrem wciągając brzuch żeby zobaczyć na jakim bezdechu musimy chodzić by wyglądać w miarę dobrze?

3) Wady moje - skupie się na jednej bo za dużo by pisać. Złośliwość. Jeśli dajesz mi powód bym mógł być złośliwy, możesz być pewny że taki będę. Zazwyczaj są to drobne złośliwości które jeśli ktoś jest przygłuchy może puścić płazem. Mam to w genach po kochanej Mamusi, która przekazała mi tą cechę.

4) Wady sąsiadów - Kochani sąsiedzi. Do jasnej cholery, Lady Gaga nie jest moją ulubioną piosenkarką a dzięki wam znam jej repertuar na pamięć. Polski hip-hop również nie jest mi obcy tak samo jak szlagiery akordeonowe. Czasami wierzę w reinkarnacje, wędrówkę dusz i zastanawiam się co ja takiego złego zrobiłem że zostałem skazany na taki los zamiast hasać sobie po lesie jako wiewiórka. Główną wadą sąsiadów jest posiadanie dzieci. Najgorsze są te w wieku 2-16 lat.

to by było na tyle, dzielcie się proszę wadami :) 

Problemowo

Dochodzę do wniosku że wakacje działają na mnie niekorzystnie. Starzeję się, siedzę na kanapie i oglądam seriale, które zazwyczaj nie są wysokich lotów. Siedzę, jem i pije kakao.  - pozostawię to bez komentarza.

Oprócz wyżej wymienionych czynności (które pochłaniają mnie całego niemalże) staram się robić coś dla mojego umysłu. Czytam. Zastanawiam się kiedy minęły te lata gdy potrafiłem i chciałem czytać coś ambitnego.
Obecnie jestem na etapie literatury lekkiej, nieskomplikowanej i nie skłaniającej do przemyśleń. Żeby nie było mam wykłady Michaela Foucault'a ale czekają one na lepsze czasy.

Jest jednak i dobra strona wakacji. Mam czas żeby biegać wieczorami. Znalazłem nawet świetny odmierzacz odległości. Stosuję jednostkę zwaną "walzem". Czyli biegam dopóki nie skończy mi się płyta Christiana Walz'a. W drodze powrotnej umęczony już do granic wytrzymałości - a tu jeszcze taki szmat drogi do domu- słucham genialnej co tu ukrywać płyty Ayo.
I tu smutna konkluzja: nie ma ostatnio dobrych płyt muzycznych. Zdarzają się dobre piosenki (niezwykle rzadko) ale dobre płyty to już niemalże wymarły gatunek. Pozostaje mi chyba tylko nad tym ubolewać, bo z racji moich mikrych talentów muzycznych nie wydam żadnej nowatorskiej i dopieszczonej pod każdym względem płyty.

reklamuje i polecam

Na sam koniec już zacytuje wspaniałą Leanne. Mam tyle ciastek, że mogę się z Tobą podzielić. Dziel ze mną pasję ciastkami.(to była oferta)

Śniadaniowe miska otrębów z mlekiem czekoladowym stała się polem rozważań filozoficzno-estetycznych. Oto w skrócie do czego mój lotny jak na tę porę dnia umysł doszedł. Coś co wygląda jak kupa może być bardzo smaczne i idąc tym tropem coś co wygląda nieciekawie wcale nie musi być złe. Ergo pierwsze wrażenie często bywa mylące.

Biję się w pierś, często zdarza mi się oceniać ludzi po pozorach. Boleje nad tym i przysięgam że kiedyś na pewno to się zmieni. Jak na razie pozostaje bez zmian.

Teoria na dziś:
Mam swoją własna teorię na temat ewolucji człowieka. To nie jest tak że wszyscy pochodzimy od małpy, jestem niemalże pewien że osoby mojego pokroju pochodzą od leniwców. Znam również ludzi którzy z całą pewnością są zaginionym ogniwem pośrednim ewolucji. Coś pomiędzy średnio rozgarniętą małpą a człowiekiem. (przybiera postać człowieka, natomiast mózgoczaszka jest w stanie pomieścić mózg wiewiórki.)

Znowu zrzędzę, Wiem jestem monotematyczny.
bywa i tak

1) Pan R. i kino.
Lubię kino, lubię oglądać filmy, mam niestety pecha i wybieram się zawsze (albo prawie zawsze na największe szmiry - taki już mój popaprany los. Zazwyczaj nie ja wybieram repertuar.) Ostatnimi czasy mam ładny ciąg filmów - powiedzmy to sobie szczerze nie najwyższych lotów. HP7partII, Transformers 3, Kung-Fu Panda2 i Conan the Barbarian. Scenariusz oglądania filmu jest zazwyczaj łudząco podobny. Przez połowę filmu siedzę i zastanawiam się: WTF, co Ci ludzie biorą i dlaczego ja tego nie mam. W drugiej części przestaje myśleć i skupiam się na jakim pozytywnym aspekcie szmirki (jakimkolwiek)

Do tej kategorii nie zaliczę Wyśnionych Miłości. [ Les Amours Imaginaires ] - podobno ambitne kino francuskie. Podobno ambitne gejowskie kino. Podobno najlepszy film Xaviera. No cóż podobno i nie mi to oceniać. Ciężar tego filmu mnie przytłoczył. Niektóre ujęcia i sceny mnie bolały niektórych rzeczy nie rozumiałem. Natomiast z całą pewnością mogę powiedzieć że muzyka jest przednia. I to jest chyba największy walor tego filmu (poza Monią Chokri - która jest genialna i oczarowała mnie jak kiedyś Audrey Tautou)

pozdrawiam Was? Ciebie ? Siebie?

Początki bywają trudne...

Cóż tytuł mówi sam za siebie. Początki zawsze są trudne, zawsze wprawiają nas w zakłopotanie i prawie zawsze (a przynajmniej u niektórych) powodują wysypkę. Koniec bezsensownego kłapania dziobem pora wziąć swój wielki tyłek w garść i zacząć strzelać. Żyć nie jest trudno, trudno jest znaleźć cokolwiek w mojej torbie bez wywalania wszystkiego. A to wstyd bo stawia mnie w jednym rzędzie z kobietami i co prawda w żaden sposób nie uwłacza to mojej godności ale zwykłem żartować z kobiecych torebek i nagle przestaje to być aż tak śmieszne. 

Paskudny humor, ja wiem. Ja zdaję sobie z tego sprawę. Dochodzę do wniosku że z wielu rzeczy doskonale zdaje sobie sprawę ale nie jest to równoznaczne z tym że przejmuję się tym. Ludzie są okropnie spięci,  cały czas naburmuszeni jakby siedzieli na co najmniej 30 centymetrowych kołkach. Obłęd.
I to ten z rodzaju mało pozytywnych.
Uśmiech nie boli! Boli usuwanie zmarszczek mimicznych.

Proszę kiedy następnym razem będę marudził zastrzelcie mnie. Jak powiadają niektórzy jestem pesymistą, królową dramatu. Jest w tym sporo racji. Niestety albo stety.

Czy to ważne? [o tak! to pytanie retoryczne - czegoś mnie studia nauczyły. Nauczyły mnie stawiać szereg pytań retorycznych. Jedno głupsze od drugiego]

A teraz przesłanie. Słowa mędrca na dziś. Nie spinajcie się tak drodzy Homo Sapiens bo nie wyjdzie wam to na zdrowie. Tego życzę Wam i sobie.